باز اين چه نواست، وز کجا مي آيد
کاين نغمه به گوش آشنا مي‌آيد
يارب چه غبار دلنشيني است که باز
بر لوح دل از خاطره ها مي‌آيد؟
اين کيست، که از قِصه ي پر غُصه ي او
غم هاي دگر، به انتها مي‌آيد؟
اين کيست، که بر پرده ي دل چنگ زند
کز شور غمش، دل به نوا مي‌آيد؟
اين کيست، که از شتاب چرخ عمرش
گرد غم و طوفان عزا مي‌آيد؟
اين کيست، که از شعار آزادي او
بر گوش مجاهدان، ندا مي‌آيد؟
اين کيست، که هر کس شنود نامش را
با چشم تر و، نوحه سرا مي‌آيد؟
اين کيست، که هر جا گذرد، همچو بهار
بوي گل سرخ، از فضا مي‌آيد؟
اين کيست، که حج خويش، ناکرده تمام
لبيک به لب، به نينوا مي‌آيد؟
خون در دل عاشقان حق، مي‌جوشد
يک لاله عذار حق نما مي‌آيد
از شهر نبي، مسافري سرگردان
با قافله اش، به کربلا مي‌آيد
اين عاشق سرگشته، حسين است، حسين
کاينجا به مشيت خدا مي‌آيد
اين ذبح عظيم است، که از بيت خدا
با جمله عزيزان به منا مي‌آيد
اکبر به شتاب، از پي ثار الله
با قلب حسين، پا به پا مي‌آيد
قاسم که درين سفر بجاي حسن است
آيد به نظر که مجتبي مي‌آيد
عباس به پاس محمل خواهر خويش
چون سايه ي زينب، ز قفا مي‌آيد
گر جنگ و ستيز است، خدايا، در پيش
پس دختر زهرا به کجا مي‌آيد؟
کس نيست «حسانا» که بپرسد ز رباب:
با اصغر شش ماهه، چرا مي‌آيد؟
شاعر:حبیب الله چایچیان(حسان)
ای جان نثار سنگر توحید ای شهید
روحت به مقصد و هدفت عاقبت رسید
دشمن شد از جنایت خود رو سیاه
یارانت از شهادت سرخ تو، رو سپید
اشک غمت به چهره ی مستضعفان دوید
از داغ جانگداز تو بگریست زار زار
هر کس که داستان تو از دوستان شنید
شد جلوه گر ز قتل تو، روح مطهرّت
گر کشت جسم پاک تو را دشمن پلید
در هر کلام نغز تو، یک راز دلنشین
در هر پیام رمز تو، یک ره گشا کلید
تا حشر، لاله می دمد از قتلگاه تو
آنجا که خون پاک دلت بر زمین چکید
جسمت نهان به خاک، ولی خون پاک تو
در هر زمانه شور دگر آورد پدید
«هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق»
باشد چو قلب زنده ی تاریخ، هر شهید
چون سرو، سربلند و، سرافراز و، خرّمی
داغت اگر چه پشت همه دوستان خمید
بر آن پدر سلام، که فرزند او توئی
بر مادری درود، که همچون تو پرورید
پاینده است یاد تو، پیوسته زنده ای
روح تو در جوار خدا چونکه آرمید
جنّت سرای آنکه بُوَد پیرو حسین
لعنت سزای آنکه بشد یاور یزید
مهدی ز مهر بر سر او دست می کشد
از جان هر آنکه دست، به راه خدا کشید
بی شک، (حسان)، به هر دو جهان، سود با کسی است
کاو داد جان خویش و رضای خدا خرید
علیست مرغ حق و کعبه آشیانه اوست
حریم عشق پر از دلنشین ترانه اوست
پس از گذشت زمانها هنوز گوش بشر
بنغمههای دل انگیز و عاشقانه اوست
زلال چشمه زمزم کجا و اشگ علی
صفای این حرم از گریة شبانه اوست
علیست محرم اسرار رب بی همتا
کلید دار عطابخش هر خزانة اوست
بهشت ماحضر سفرة عطای علیست
جحیم سوزش یک ضرب تازیانه اوست
وسیلة کرم ذات حق یدالله است
خدای هر چه ببخشد علی بهانه اوست
علی به پلة آخر رسید در ایمان
نبی سر است و علی پای تا به شانه ی اوست
علی است خانه یکی با خدای بی همتا
درون بیت خدا زادگاه وخانه اوست
علی است فرد نمودار خلقت کامل
که عقل در عجب از خالق یگانه اوست
مقام صید علی برتر از تفکر ماست
چو بی نظیر بعالم غم زمانة اوست
تو صید شیرخدا بین که روبهی مکار
بقصد کشتن زهرا در آستانة اوست
حسان معرف الله شد ولی الله
چو در تمام صفات علی نشانه اوست
آن خالقی که بر تن بی روح جان دهد
مهر تو، رایگان، به دل خاکیان دهد
شخصی کریم، جود بلا شرط می کند
آری، خدا هر آنچه دهد، رایگان دهد
هر نعمتی که داد خدا، بی سوال داد
وصل تو را، که خواسته ام، بی گمان دهد
از خلقت تو، خواست خداوند لامکان
ما را کنار رحمت عامش مکان دهد
گر جان دهم، به یک نگهت، سود با من است
کالای خویش را، که بدین حد گران دهد؟
بی امتحان مرا به غلامی قبول کن
رسوا شوم، اگر دل من امتحان دهد
دارم امید، لطف تو گیرد چو دست من
دامان پر ز گرد گناهم تکان دهد
می خواست گر خدای نبخشد گناه ما
ما را چرا امام چنین مهربان دهد؟
آن پرچمی که بر سر بام حریم توست
راه بهشت را به محبان نشان دهد
قلب (حسان) به یاد تو از غصه فارغ است
در انتظار این که به پای تو جان دهد
روز جزا که در صف قرآن و عترتیم
ما را امام ثامن ضامن امان دهد
شاعر: حبیب الله چایچیان(حسان)
سلطان کربلا چو تمنای آب کرد دشمن به تیر حرمله او را جواب کرد
سلطان کربلا چو تمنای آب کرد
دشمن به تیر حرمله او را جواب کرد
ناخورده آب طفل رضیع حسین را
آن تیر ظالمانه ی او سیر از آب کرد
از سوز تشنگی که علی جانسپار بود
دشمن ندانم از چه به کشتن شتاب کرد
بگرفت خون حلق علی را حسین به کف
با خون او محاسن خود را خضاب کرد
از آن همه شکوفه به گلزار کربلا
این بود گلپری که شهادت گلاب کرد
خون می چکد زخامه ی زرین کلام تو
بس کن حسان که شعر تو دلها کباب کرد
شاعر: حبیب الله چایچیان(حسان)
دوست دارم شمع باشم تا كه خود تنها بسوزم بر سر بالينت امشب از غم فردا بسوزم
دوست دارم هاله باشم تا ببوسم روي ماهت یا شوم پروانه از شوق تو بي پروا بسوزم
دوست دارم ماه باشم تا سحر بيدار باشم تا چو مشعل بر سر راهت در اين صحرا بسوزم
دوست دارم سايه باشم تا در آغوشم بخوابي چشم دوزم بر جمالت، زان رخ گيرا بسوزم
دوست دارم خار باشم دامن وصلت بگيرم تا زمهر آتشينت اي گل زهرا بسوزم
دوست دارم ژاله باشم من به خاک پایت افتم تا چو گل شاداب باشی و من از گرما بسوزم
دوست دارم خادمت باشم كنم دربانيت را دل نهم در بوته ی عشقت شها يكجا بسوزم
دوست دارم كام عطشان تو را سيراب سازم گرچه خود از تشنه کامی بر لب دريا بسوزم
دوست دارم اشك ريزم تا مگر از اشك چشمم تو شوي سيراب و من خود جاي آن لبها بسوزم
دوست دارم دستم افتد تا مگر دستم بگيري لحظه اي پيشم نشيني، تا سپند آسا بسوزم
دوست دارم خال باشم بر رخ مهر آفرينت از لبت آتش بگيرم تا جهاني را بسوزم
شاعر: حبیب الله چایچیان(حسان)
هاله‌اي بر چهره از نور خدا دارد حسين
جلوه هر پنج تن آل عبا دارد حسين
آشنای عشق را بي آشنا گفتن خطاست
در غريبی هم هزاران آشنا دارد حسين
در هواي كوي وصلش بيقراران بيشمار
دل مگر‌كاه است و،گوئي‌كهر‌بادارد حسين
معجز قرآن جاويدان «حسين بن علي» است
برترين اعجاز‌ها، در كربلا دارد حسين
خيمه گاهش كعبه و، آب فراتش زمزم است
قتلگاهي برتر از كوه منا دارد حسين
شور شيرين غمش رمز حيات سرمدي است
از سرشك ديدگان، آب بقا دارد حسين
تا شفا بخشد روان و جسم هر بيمار را
در حريم وصل‌خود،خاك شفا دارد حسين
حرمت ذبح عظیم کربلا بنگر حسان
خونبهایی همچو ذات کبریا دارد حسین
شاعر:حبیب الله چایچیان(حسان)
خسته دل، از رنج هجرانيم، در را باز کن هر که هستيم از محبانيم، در را باز کن
لطف و احسان بر ضعيفان، عادت ديرين توست مستمند و، بس پريشانم، در را باز کن
بارگاهت باب رحمت، کربلايت جنت است تا به کي در پشت در مانيم؟، در را باز کن
زندگي دور از تو، زندان است ما را يا حسين سالها در کنج زندانيم، در را باز کن
بسته شد اين راه اگر، راه گنه مسدود نيست ما همه محتاج غفرانيم، در را باز کن
بار سنگين گناهان، پشت ما را خرد کرد خسته دل، افتان و خيزانيم، در را باز کن
جز حريم پاک تو، ما را نباشد ملجأي گرچه بس آلوده دامانيم، در را باز کن
گر فراق تو، مجازات گنه کاري ماست حاليا ديگر پشيمانيم، در را باز کن
اي که هستي همچو احمد «رحمه للعالمين» تا که سهم خويش بستانيم، در را باز کن
اي طبيب دردمندان، اي پناه بي کسان بي کس و، محتاج درمانيم، در را باز کن
ميزبان عالم امکان، تو هستي يا حسين راه را بگشا که مهمانيم، در را باز کن
رمز«يا زهرا» در فتح المبين بر ما گشود يار و پشتيبان قرآنيم، در را باز کن
چون گدايان ديده بر درگاه تو دارد (حسان) مستحق جود و احسانيم، در را باز کن
بگذار، خون چشم تو، به اشک خود بشويم که مگر شود ميسر، نگهي کني به سويم
بگذار، تا توقف بکنند نيزه داران که دمي بياد طاها، گل روي تو ببويم
بگذار، تا ببوسم ز رخت بجاي زهرا که درين سفر، برادر، همه جا بياد اويم
بگذار، تا گلويت، ز سرشک خود کنم تر که فشار غصه ديگر، شده عقده در گلويم
بخدا قسم که زينب، نکند هنوز باور که تنت به کربلا و، سر توست روبرويم
لحظات وصل، ترسم، ز کفم رود حسينم ز گزارشات هجران، تو بگوي و، من بگويم
خبر از تنور خولي، دهد اين غبار رويت تو بريز اشک و منهم، تو بشوي و من بشويم
چه کنم درين بيابان، اثر از رقيه ام نيست تو بگرد و، من بگردم، تو بجوي و، من بجويم
چو نشانة مودت بود اشک من (حسانا) به خدا همين مرا بس، به دو عالم آبرويم
لاله خونين رخ اين آتشين صحرا منم غنچه عطشان که سوزد بر لب دريا منم
مي‌برد همراه قرآن ، سوي ميدانم پدر چون که عترت را ، بقرآن ، مختصر معني منم
اشک ريزد مادرم ، از ديدن لبخند من غنچه خندان که شد پرپر درين صحرا منم
من که يا رب مي‌شدم سيراب ، از يک جرعه آب کشتة لب تشنة بي شير عاشورا منم
آنکه در دست پدر ، جان داده در ميدان جنگ پيش چشم مادر غمديده اش ، تنها منم
ختم شد با نام من ، طومار اصحاب حسين چون به اسناد شهادت ، مختصر امضاء منم
مي‌رود برني سرم ، تا شام ، همراه رباب اصغرم ، با اکبر اما همره و همپا منم
کس نکشته کودک ششماهه معصوم را در شهادت ، يادگار محسن زهرا منم
قلب ثاراله منم ، ز آن قبر من شد سينه اش آنکه دارد مدفني والاتر از والا منم
هر کسي گريد ( حسانا ) از غم امروز من خود رهائي بخش او ، از آتش فردا منم
آن خالقي که بر تن بي روح جان دهد
مهر تو رايگان به دل خاکيان دهد
شخص کريم، جودِ بلاشرط مي کند
آري خدا هر آنچه دهد رايگان دهد
هر نعمتي که داد خدا، بي سوال داد
وصل تو را که خواسته ام بي گمان دهد
از خلقت تو خواست خداوند لامکان
ما را کنار رحمت عامش مکان دهد
گر جان دهم به يک نگهت سود با من است
کالاي خويش را که بدين حد گران دهد؟
بي امتحان مرا به غلامي قبول کن
رسوا شوم اگر دل من امتحان دهد
دارم اميد لطف تو گيرد چو دست من
دامان پر ز گرد گناهم تکان دهد
می خواست گر خدای که نبخشد گناه ما
ما را چرا امام چنين مهربان دهد؟
آن پرچمي که بر سر بام حريم توست
راه بهشت را به محبان نشان دهد
قلب"حسان" به ياد تو از غصه فارغ است
در انتظار اين که به پاي تو جان دهد
روز جزا که در صف قرآن و عترتيم
ما را امام ثامن ضامن امان دهد
شاعر : حبيب چايچيان"حسان"
طبقه بندی: اشعار حبیب الله چایچیان(حسان)
تا شعله ی هجران تو خاموش کنم بر آتش دل ز صبر سرپوش کنم
بسیار بکوشیدم و نتوانستم یک لحظه غم تو را فراموش کنم
ای کاش دمی دهد امانم این اشک تا نقش تو را به دیده منقوش کنم
آخر چه شود شبی به خوابم آیی تا جام محبت تو را نوش کنم
بنشینی و در برت مرا بنشانی تا زمزمه نوازشت گوش کنم
گر بار دگر مرا در آغوش کشی صد بوسه بر آن دست و بر و دوش کنم
سجاده تو که می‌دهد بوی تو را برگیرم و بوسم و در آغوش کنم
چون درد فراق تو ز حد درگذرد زین عطر تو قلب خویش مدهوش کنم
از حمله غارت به دلم آتش هاست این داغ عیان ز لاله ای گوش کنم
گویند به من یتیم غارت زده ام زآن چشمه چشم خویش پرجوش کنم
دیگر اگر ای پدر نخواهی برگشت برخیزم و پیکرم سیه پوش کنم؟
این داغ حسین جاودان است حسان هرگز نتوان به اشک خاموش کنم
شاعر: حبيب الله چايچيان(حسان)
طبقه بندی: اشعار حبیب الله چایچیان(حسان)
آن خالقی که بر تن بی روح جان دهد
مهر تو، رایگان، به دل خاکیان دهد
شخصی کریم، جود بلا شرط می کند
آری، خدا هر آنچه دهد، رایگان دهد
هر نعمتی که داد خدا، بی سوال داد
وصل تو را، که خواسته ام، بی گمان دهد
از خلقت تو، خواست خداوند لامکان
ما را کنار رحمت عامش مکان دهد
گر جان دهم، به یک نگهت، سود با من است
کالای خویش را، که بدین حد گران دهد؟
بی امتحان مرا به غلامی قبول کن
رسوا شوم، اگر دل من امتحان دهد
دارم امید، لطف تو گیرد چو دست من
دامان پر ز گرد گناهم تکان دهد
می خواست گر خدای نبخشد گناه ما
ما را چرا امام چنین مهربان دهد؟
آن پرچمی که بر سر بام حریم توست
راه بهشت را به محبان نشان دهد
قلب (حسان) به یاد تو از غصه فارغ است
در انتظار این که به پای تو جان دهد
روز جزا که در صف قرآن و عترتیم
ما را امام ثامن ضامن امان دهد
طبقه بندی: اشعار حبیب الله چایچیان(حسان)
دنياست چو قطره اي و دريا زهرا كي فرصت جلوه دارد اينجا زهرا
قدرش بود امروز نهان چون ديروز هنگامه كند وليك فـردا زهــرا
خالق چو كتاب خلقت انشا فرمود عالم چو الفبا شد و معني زهرا
احمد كه خدا گفت به مدحش لولاك كي مي شدي آفريده لولا زهرا
طاها و علي دو بيكران دريايند قرآن برزخ ما بين دو دريا زهرا
او سر خدا و ليلة القدر نبي است خير دو سرا درخت طوبي زهرا
بر تخت جلال از همه والاتر بر مسند افتخار يكتا زهرا
در آل كسا محور شخصيت هاست ما بين آب و بعل و بنيها زهرا
سرسلسله ی نسل پيمبر كوثر سرچشمه ی نور چشم طاها زهرا
تنها نه همين مادر سبطين است او فرمود نبي ام ابيها زهرا
آن پايه كه ديروز پيمبر بنهاد امروز نگهداشته برپا زهرا
از احمد و مرتضي چه باقي ماند از مجمعشان شود چو منها زهرا
حرمت بنگر كه در صفوف محشر يك زن نبود سواره الاّ زهرا
هنگام شفاعت چو رسد روز جزا كافي است براي شيعه تنها زهرا
حيف است حسانا كه در آتش سوزد آن شيعه كه ورد اوست زهرا زهرا
شاعر: حبیب الله چایچیان(حسان)
علیست مرغ حق و کعبه آشیانه اوست حریم عشق پر از دلنشین ترانه اوست
پس از گذشت زمانها هنوز گوش بشر به نغمه های دل انگیز و عاشقانه اوست
زلال چشمه زمزم کجا و اشگ علی صفای این حرم از گریة شبانه اوست
علیست محرم اسرار رب بی همتا کلید دار عطابخش هر خزانة اوست
بهشت ماحضر سفرة عطای علیست جحیم سوزش یک ضرب تازیانه اوست
وسیلة کرم ذات حق یدالله است خدای هر چه ببخشد علی بهانه اوست
علی به پلة آخر رسید در ایمان نبی سر است و علی پای تا به شانه ی اوست
علی است خانه یکی با خدای بی همتا درون بیت خدا زادگاه وخانه اوست
علی است فرد نمودار خلقت کامل که عقل در عجب از خالق یگانه اوست
مقام صید علی برتر از تفکر ماست چو بی نظیر بعالم غم زمانة اوست
تو صید شیرخدا بین که روبهی مکار به قصد کشتن زهرا در آستانه ی اوست
حسان معرف الله شد ولی الله چو در تمام صفات علی نشانه اوست
شاعر: حبیب الله چایچیان(حسان)
آمار
وب سایت:
